Lumalaki si Steph Curry sa mga court mula sa Brooklyn hanggang sa Nairobi—ang kanyang three-pointers ay hindi lang numero, kundi himig ng mga batang walang pagsasakay. Ito ay tungkol sa equity, hindi lang sa stats.

Sinasaliksik ni Jeremiah Fields ang kanyang defensive IQ sa pagsusuri ng data — hindi siya sikat, ngunit ang kanyang pagkilos ay nagpapalit sa laro. Ito ay higit pa sa isang alaala: isang pattern na binubuo ng analytics.

Noong umalis si Kobe, nagsilip ang lungsod—hindi lang basketball ang usaping, kundi isang pagpapakita ng sistemang nagpapaham sa mga itim na manlalaro. Ito ay tungkol sa pagkikita, hindi sa talento.

Natuklasan kung paano ang mga numero tulad ng 19, 3, at 4 ay hindi random—kundi matematikal na tugon sa cap space at draft picks. Walang haka-haka, hanya ang data.

Sinuri ko ang mga data ng pagbabago ni Tom Thibodeau sa Nets—hindi ito alamat, kundi pattern na nakikita sa bawat kilos. Ang tahimik na desisyon ay mas malalim kaysa sa karisma.

Isinulat ng isang data analyst mula sa Chicago ang tunay na yaman ng basketball: hindi ang mga meme o likes, kundi ang paggalaw, oras, at tahimik sa court. Ang Dilla Rules ay nagpapakita kung paano lumalago ang talent nang walang ID.

Hindi niya nabuo ang NBA, ngunit limang tahimik na sandali ay nagbago ng kahulugan ng tagumpay—hindi sa stats, kundi sa di sinasabing pagsisikap at pagmamahal.

Nakita ko ito nang personal: kapag nagkasalik ang isang bituin, tahas ang sistema. Walang pormal na pagpapahayag. Walang press release. Kundi tahimik na rehabilitasyon—at isang buwan ng matatag na loob. Hindi ito tungkol sa pagkontrol ng pinsala; kundi tungkol sa sinira sa kuwento.

Nakita ko ang tunay dahilan kung bakit nagkakawala ang paborito mo—hindi dahil sa kahinaan, kundi dahil sa nakatago na tactical inertia at bumabagsak na xG model. Ang data ay totoo; ang mga fan ang naglaloko.