Ang Mga Batas ni Dilla

Ang Mga Batas ni Dilla ay Totoo (Kahit Na Ito’y Nonsense)

Hindi ko sinadya na isulat tungkol sa榴莲 na虎扑. Pero nang biglaan ng aking kambal na isang Reddit thread—‘Huwag mag-reply kahit walang ID’—tumawa ako. Pagkatapos, umiyak ako. At tumakbo ako ng Python scripts.

Sa South Side ng Chicago, kung saan amoy ang halamang popcorn at matandang pagmamahal, hindi natin pinag-uusapan ang stats—nating kinabubuhan. Ang epekto ng isang player ay hindi sinusukat sa upvotes; ito’y sinusukat sa paggalaw, oras, at tahimik sa starling.

Hindi Nagmamalay ang Data tungkol sa Iyong Bio

Ang isang IP address ay hindi naggagawa ng eksperto. Ito’y naggagawa ng bot na may access sa maraming komento at walang konteksto. Sa NBA, ang talino ay hindi sinusukat sa follower count—ito’y sinusukat sa catch rate sa pick-and-roll defense sa transisyon.

Isinulat ko ang 12 season ng mga batang laro mula sa Midwestern high school na walang Twitter pero nananatili pa rin sila. Ang kanilang coach ay hindi nagmamalay sa hashtags—he nagmamalay sa paggalaw na angle ilalim sa presyon.

Ang Algorithm na Nakakalusog sa Tribal Noise

Hindi mga batas ni Dilla ang joke—ito’y mga artifact ng cultural translation. Kapag inalis mo ang identity mula sa basketball discourse, makikita mo ang totoo: lumalago ang mga player hindi dahil sa virality—kundi dahil sa reps sa gym tuwing 5 AM.

Hindi ako rito upang manghimagsa—ako rito upang modelin ito.

Hindi Kailangan Mo ng ID Upang Makita ang Laro

Kung kayaring basahin mo nang mas maigi kaysa iyong bio page—you already know more than half of what matters.

Hindi ito analytics na nakikisama bilang meme culture—Ito’y culture na nakikisama bilang analytics.