คลื่นลูกบาสเกตบอลที่ถูกลืม

สนามคือผืนผ้า

ฉันยิงบน courts เดียวกับที่เด็กจากนิวอาร์กไปจนนาไนโรฝันในรองเท้าที่พวกเขาจ่ายไม่ได้ ผมเห็นมันครั้ง: การยิงสามคะแนนของสตีฟ คอร์รีไม่ใช่ตัวเลข—มันคือบทกวี การยิงแต่ละครั้งสะท้อนผ่านปาร์ตี้ในบรูคลิน สนามบาสเกตบอลตามตรอกในลาโกส และลีกอาอันเดอร์ในจาการ์ตา และแล้ว? เครื่องวิเคราะห์ข้อมูลวัดแค่ประสิทธิภาพ—ไม่ใช่วัฒนธรรม

ข้อมูลไม่มองเห็นสี

ชุดข้อมูลเอ็นบีเอชอบแผนภูมิและแผนความร้อน—แต่มองข้ามจังหวะ เพราะใครสอนเด็กเหล่านี้ให้ยิงแบบไร้น้ำหนักโดยขาดการสนับสนุน? เมื่อฟีดของคุณแสดงแต่นักกีฬาดาวที่ทำสัญญาไนกี้… ใครถูกปล่อยไว้ในอัลกอริธึม? แม่ผม—ชาวไอริชผู้เล่นแจ๊ซ—เคยพูดว่า: ‘ถ้าคุณมองเกมเป็นศิลปะไม่ได้ ก็พลาดประเด็นสำคัญ’

MVP จริงๆ ไม่อยู่ในรายชื่อ

curry’s อัตราการยิงสามคะแนน 43%? มันไม่ใช่โชค—it เป็นเวลานานของการฝึกซ้อมบนถนนที่กล้องถ่ายภาพมองข้าม การเคลื่อนไหวของเขาเป็นบทกวีที่เด็กอายุ12ปีวาดด้วยขอบขอบเขียวและงบประมาณศูนย์ เราวัดมุมปล่อย—butไม่วัดความอดทน พลอยข้อมูลไม่นับเหง汗; มันนับจิตวิญญา

ฉันตามหาคลิก—I’m chasing equity. คุณคิดว่าการวิเคราะห์ข้อมูลเป็นกลาง? พวกเขากำหนดโดยคนที่มีสัญญาอยู่แล้ว tagโพสนี้ถ้าคุณเชื่อว่าบาสเกตบอลควรเป็นสะพาน—not a barrier. vote ในความเห็น: MVP คนจริงๆของคุณคือใคร?