การนิยามใหม่บทบาทผู้เล่นคนที่หกในบาสเกตบอลสมัยใหม่

เมื่อพูดถึง ‘ผู้เล่นคนที่หก’ แฟนบาสส่วนใหญ่มักนึกถึงผู้เล่นตัวสำรองคนแรก - คนที่อาจเป็นตัวจริงในทีมอื่นแต่ยอมรับบทบาทสำรอง แต่ผ่านมุมมองของนักวิเคราะห์ข้อมูล คำจำกัดความนี้ต้องการการทบทวนอย่างจริงจัง

แบบแผนดั้งเดิมของผู้เล่นคนที่หก

ลักษณะทั่วไปแบบดั้งเดิมของผู้เล่นคนที่หกมักอธิบายว่า:

1. เป็นนักแต้มอันดับสองของทีม
2. ทักษะที่ไม่เข้ากับผู้เล่นดาวเด่นอย่างสมบูรณ์
3. ผู้เล่นที่ให้คะแนนได้ทันทีเมื่อลงจากม้านั่งสำรอง

จากมาตรฐานเหล่านี้ Cam Thomas ของบรุคลินเป็นกรณีศึกษาที่น่าสนใจ ทางสถิติเขาแสดงการทำคะแนนสูงสุด (เฉลี่ย 21.8 แต้มต่อ 36 นาทีฤดูกาลที่แล้ว) แต่สถิติการจ่ายบอลและป้องกันของเขาล้าหลัง

สถานการณ์เฉพาะของเน็ตส์

โครงสร้างทีมของบรุคลินสร้างสิ่งที่ผมเรียกว่า ‘ความขัดแย้งของผู้เล่นคนที่หก’:

• Mikal Bridges ปรากฏตัวเป็นนักคะแนนหลัก (26.1 แต้มต่อเกมหลังการเทรด)
• แต่ Thomas มักทำคะแนนได้ดีกว่าตัวจริงคนอื่นในด้านประสิทธิภาพ
• ทักษะที่ซ้อนทับกันทำให้เกิดปัญหาในการเปลี่ยนตัว

ข้อมูลเชิงลึกของผมแสดงว่าการจัดทีมที่มีทั้ง Bridges และ Thomas ได้คะแนนสุทธิ +5.3 - ดีกว่าที่ทั้งคู่เล่นแยกกัน

การคิดใหม่เกี่ยวกับบทบาทสำรองในยุคข้อมูลวิเคราะห์

บาสเกตบอลสมัยใหม่ต้องการให้เราพิจารณานิยามตำแหน่งใหม่ จากการวิเคราะห์ข้อมูลติดตาม:

• ‘ตัวจริง’ ในแบบดั้งเดิมปัจจุบันเล่นมากกว่าตัวสำรองเพียง 2.7 นาทีโดยเฉลี่ย
• 72% ของทีม NBA ใช้ผู้เล่นคนที่หกระหว่างช่วงเวลาสำคัญ
• บาสเกตบอลไร้ตำแหน่งทำให้ทักษะที่เติมเต็มกันมีค่ามากกว่าการจัดลำดับชั้น

บางทีเราควรวัดผลกระทบมากกว่าป้ายชื่อตัวจริง/ตัวสำรอง อย่างเช่น Manu Ginóbili เป็นตัวจริงเพียง 30% ของเกมแต่เล่นในระดับตัวจริงตลอดช่วงคว้าแชมป์

คำตัดสิน: Thomas ในฐานะต้นแบบใหม่

The numbers suggest Thomas isn’t a traditional sixth man nor a clear-cut starter. He represents a new breed of ‘primary bench scorer’ who: ✅ มีอัตราการใช้งานสูงกว่าตัวสำรองทั่วไป (28.7% USG rate) ❌ ขาดเกมรอบด้านเหมือนดาวแฟรนไชส์ ⭐ สามารถพัฒนาไปสู่บทบาทใดบทบาทหนึ่งด้วยการพัฒนาการจ่ายบอล

ขณะที่บรุคลินเดินหน้าสร้างทีมใหม่ พวกเขาอาจพบโดยบังเอิญกับวิวัฒนาการครั้งต่อไปของบทบาทตัวสำรองในบาสเกตบอล