การชนะที่เงียบในเมมฟิส

สนามที่มากกว่าแต้ม

ฉันยังจำได้ถึงทริปแรกไปเมมฟิส—อากาศชื้นเหมือนดนตรีแจ๊สเก่าๆ ในคืนที่เงียบ ไม่ใช่เสียงเชียร์จากสนามเต็ม แต่เป็นเสียงดังของรองเท้าบาสเกตบนพื้นไม้ เดมอนต์ เบーンไม่ได้คะแนน 19.2 เพราะเขาต้องการทำ มันเพราะเขาเลือกที่จะมา—even เมื่อไม่มีใครมองเห็น

เมืองที่รักกลับมา

เมมฟิสไม่ปรบให้กับไฮไลต์ มันกระซึบพวกเขาไว้ ในตรอกใกล้ถนนเบลสตรีต ในโบสถ์ที่ผู้เฒอายุนั่งเงียบหลังเที่ยงคืน มีความรัก—ไม่ใช่งานแสดงหรือการจัดวาง—แต่มันแท้จริง แม่คนในละแวกปล่อยแซนด์วิชบนม้านั่งให้นักกีฬาเหล่านั้นที่ไม่มีทางไปเอสนพีเอส เขาไม่ต้องการชื่อเสียง; เขาก็แค่อยากให้มองเห็น

การชนะที่วัดไม่ได้

เขาบอกฉันว่าสถิติกำหนดคุณค่าตรงนี้ แต่ฉันเห็นเบーンนั่งคนเดียวหลังซ้อม ส่องกระจกในล็อกเกอร์ฝุ่นๆ—ไม่มีความภูมิใจ แต่มีสงบ เขาไม่ได้รับชัยชนะ—he กำหนดใหม่ว่า ‘ชัยชนะ’ หมายถึงอะไร

ความเงียบท之间บรรทัด

dินยอร์ค’s ไชน่าทาวน์،แม่อธิดสอนฉัน: ‘และ而แตก’ สหภาพโดยไร้อัตลักษณ์เดียวกัน ในเมมฟิส? เป็นความจริงเดียวกัน—in อีกภาษาหนึ่ง การเล่นอันอันตรายที่สุดไม่ใช่วุฒิเสียง มันคือช่วงเวลาเมื่อมือหยุดสะเทือน… และคุณหายใจอีกครั้ง

เจ้าของผู้เล่นผู้ใดควรได้รับการมองเห็น?

ไม่ใช่นักกีฬาคะแนนสูงสุด แต่นักกีฬาคนอยู่หลังจาก everyone left