แคล้วเจ็บแบบฮาร์รีส์

ภาระของเวลานั้น

ฉันวิเคราะห์เกมเพลย์ออฟ NBA มาแล้วกว่า 800 เกม เพื่อสร้างโมเดลคาดการณ์ แต่ไม่มีอะไรจะเตรียมใจให้พร้อมเมื่อเห็นชีวิตจริงพังลงภายใต้แรงกดดัน เมื่อไทรเซส ฮาลิบูรตันล้มลงเหมือนตุ๊กตาหล่นจากท่าทางธรรมดาในเกมสุดท้ายของรายการชิงแชมป์ ฉันไม่จำเป็นต้องใช้โมเดลเพื่อรู้ว่านี่คือภัยพิบัติ

สถิติไม่โกหก (แต่มันเริ่มน่ากลัว)

อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้อยู่เพื่อปลุกกระแสเชิงปรัชญา แต่มองข้ามข้อมูลเหล่านี้: ในฤดูกาลนี้ มี 4 คนที่ได้รับบาดเจ็บเอ็น Achilles โดยสวมเสื้อหมายเลขศูนย์หรือเคยสวมในเร็ว ๆ นี้ (อย่างฮาลิบูรตัน) เป็นเพียงความบังเอิญหรือ? พิจารณา: จากปี 2019 เป็นต้นมา มีผู้เล่นระดับแนวหน้าถึงหกคนเสียหายจากเอ็น Achilles ในเกมสำคัญรวมถึงเคฟิน เดอนัลด์ — เค.ดี. คนเดียวกับผู้ทำลายระบอบราชวงศ์หนึ่ง

การเสียสละมนุษยธรรมเบื้องหลังตัวเลข

ฉันได้เห็นผู้เล่นฝืนอาการบาดเจ็บเล็ก ๆ และปวดกล้ามเนื้อมาก่อน เพราะพวกเขารู้ดีว่าไม่มีใครสามารถแบกรับภาระในช่วงเวลาสำคัญได้อีกแล้ว การแข่งขันครั้งนี้ของฮาลิบูรตันจึงโดดเด่นมาก: เขาเล่นผ่านความเจ็บปวดจนร่างกายบอกขอหยุด

และตอนนี้? ฤดูกาลของเขาจบลงไม่ใช่ด้วยความสำเร็จ…แต่ด้วยภาพแพทย์วิ่งขึ้นมายังสนามขณะแฟนบอลตะโกนบนโซฟาไปทั่วสามแผ่นโลก

มันกระทบมากเพราะเรา ทราบ ส่วนไหนของการกระทำ, การเลือกวางแผน, และใจที่เขาใส่มากแค่ไหน การเสียสละขนาดนี้ควรได้รับมากกว่าโชคชะตาที่โยนมุมขาให้ออกไป